SENOZ'UN SESİ

• Anasayfa
• Biz kimiz?
• Haberler
• Röportajlar
• Senoz Turnuva
• Köylerimiz
• Çayeli
• Rize
• Sohbet Odası
• Gurbetçiler
• Rize Siteleri
• Senoz Rehber

HABER ARA

Şimdi…

Evet, şimdi şu anda köyümüz de olsak…

Sabah kalkmışız bir de bakmışız ki, her taraf beyaz gelinliğine bürünmüş...

Yağan kardan nerdeyse kapılarımız açılmazdı. Evin içinde ki “kaponk” dan aşağıya inerek ahıra ulaşıp,kürekleri alır ahır kapıdan itibaren küreyerek evin kapısına ulaşmak gerekirdi çoğu zaman…Gecenin ayazından dolayı “ğartumalardan” sarkan kılıç gibi buzları koparmak için çareler aramak ne güzel olurdu…Ahırda ki ineklerin “oğonk” ve “ğeçaçurlerini” hazırlamak için ocak başında ki ateşi yakıp ineklerin ziyafetleri için hazırlamak bir sonraki adımdı…

Karatavuk sesleri kışın geldiğini bize haber verirdi. Karatavuklar, sanki bir yerlerde “yaz uykusuna “ yatmış gibi kar yağışıyla birlikte ortaya çıkarak yapraklarını döken ağaçların dallarında koro halinde şarkılar söylerlerdi…

Sabah kahvaltımızın adı “ğuslomak”dı…Hani, taze inek sütüne hafif un katarak hazırlanan ve daha sonrada üzerine, halis muhlis yayla tereyağından eriterek döktüğümüz o “ğuslomak” yemeğinden bahsediyorum.Hele “gabincine” ulaşmak için, sona doğru kaşıklarımızı daha hızlı daldırmamızın tadına da doyum olmazdı doğrusu…

Evin hanımlarının sabah ve akşam, en üst kattan açılan “kaponk” kapısının marifetiyle ahıra doğru yazın biçilen, kurutulan, otların atılması esnasında ki “çimen kokusu” ta evin içinden bile duyulur olurdu…Hele ineklerin bu ziyafet karşısında ki hareketliliği,evin üst katına en güzel “tezek” kokusunu yayması pek de güzeldi doğrusu!….

Kapı komşularımıza yol açmak için iki taraflı yol küremeleri yapılmasa olmaz tabii. Hem bu çalışma olarak algılanmaz resmen bir eğlenceye dönüşürdü. Çocukların naylon torbalarla çayırlıklardan aşağıya ”uzması”, benim diyen kayak merkezlerinde ki görüntüleri aratmaz güzellikte hayat bulurdu…Burada ki tek sıkıntı,koca bir mesafeyi “uzerek” kat eden çocukların geriye dönüş de çektikleri meşakkatli yolculuklarıydı…Zaten kayarken tüm vücutları üşüyen çocuklar birde “marmeduş” olmak riskiyle karşı karşıya kalırdı…”Marmeduş” deyip geçmemek lazım. Bazen çocukların el ve ayak uyuşması çok sıkıntı verirdi. “Pilitanin” içine ayaklarını sokan çok çocuğa şahit olmuşum ben…

Çocukların “karatavuk” avlama macerası onların gününün akşam olması da demekti. Büyüklerimiz, falancının evinde hem de sıcak “pilitanin “karşısında memleket kurtarmak ve köyün geleceğine dair planları yaparken birbirlerine en ağır şakaları yapmakla meşgul olurdu…Memleket kurtarma sohbeti bir kış boyunca sürer ve her yeni gün bir meselenin memleket çapında halledilmesi demekti….

Analarımız,o elleri öpülesiler, yaz ayın da olduğu gibi kışta da ellerini taşın altına sokanlarımızdı. Bu karda kıyamette,sığırları bakacaklar ,sütlerini sağacak yeni “bucikler” varsa onları emzirtecek ve dönüp ev işlerine koşturacaklardı. Hele değirmencilik günüyse, üstüne üstlük birde “un öğütmeye” gideceklerdi.Her ananın yanında kesinlikle bir küçük çocuk olurdu değirmene giderken.Çünkü, değirmenin “un öğütmesi” dünyaları hala makineleşmemiş olan çocuklar için müthiş bir gözlem imkanı verirdi.Tabii analarımızın kışın en zor olan “alaf” a gitme gibi bir zorlukları da var unutmamak gerekir…

Yazın yaylacılık neticesin de ambarlarda ki “ kadılar”, “peynir,yağ,minci” ile dolup taşardı. Hele arıcılık da iyi geçmişse o yaz, “bal kadıları” ağzına kadar dolu olurdu. Hangi eve gidilirse gidilsin,mutlaka arıcılık sohbeti olur ve en sonunda ev sahibinin bu sohbeti bal ziyafetiyle noktalamasıyla final yaşanırdı….Her bir komşu bir diğer komşunun nerde ne kadar “yuvarlak peteği” var ya da hangi ağaçta “boş kabı” var bildiğinden kimse bu sohbete yabancı kalması zaten düşünülmezdi…Sonbaharda toplanıp kurutulan ve “dizim” yapılan kestanelerin yeniden pişirilip yenmesi,ambarların içinde saklanan kış meyvelerinin sohbete ayrı bir tat verirdi doğrusu…

Nihayet kış ayında akşam oldu mu bizim oralarda, gündüz yapılan yorucu ve meşakkatli bir günün yorgunluğu, tüm köy sakinlerinin bir evde toplanarak sohbetiyle nihayetlenirdi…

Aslına bakarsak kış bizim memlekette gönülleri dile getiren, gönülden gönüle sohbetlerin koyulaştığı bir mevsimdir de diyebiliriz. Daha az çalışılan, köy halkının daha çok bir arada olduğu ve yüreklerinin kıpır kıpır olduğu bir mevsimdir kış…Kışın yağan kara rağmen içimiz ısınırdı kesinlikle…

..Ve şimdi her birimiz artık hatıralarda kalan güzel kış günlerinin özlemiyle büyük şehirlerde hayatımızı idame etmeye devam ediyoruz. Oysa bizim geldiğimiz yerlerde kış maceramız “kar çiçeklerinin” açmasına kadar devam eden çok güzel kış hatıralarıyla nihayetlenirdi… Garip olan şu ki; kimle bu konuda sohbet etsem hemen hemen her kes “iç çekerek “hatıralarını anlatır ama bir kışı da köyde geçireyim demez!

Hem şimdi, zaman zaman şikayet ettiğimiz çetin kış koşulları da yok artık. Yukarda “mesela dedik” diyerek anlattığımız her olay sadece hatıralarda kalmaya mahkum da değil mi?!

Görüşmek üzere,Allah’a emanet olunuz….

Bu habere toplam 4 yorum yazılmıştır.

Yorumların tamamını okumak için tıklayın.