Üstat Necip Fazıl bir şiirin de ifade ettiği gibi;

“Hep ayrılık; isteğe erince istek ölür,

 Bir anda ölseler de insanlar tek tek ölür.”

Tam da böyle değil mi hayatımız?

Rizemize gittiğimden bu yana geçen sürede o kadar değerli tanıdık insanımızı kaybettik ki; bu yazıyı yazmaya karar verince şöyle bir düşündüm de en yakınımızdan en uzağımıza kadar kaybettiklerimizin yekunu bayağı fazlaymış!

Kurban Bayramının birinci günü biz de ailemizin son büyüklerinden, Rizemizin yetiştirdiği büyük alim Ahmet Feyzi Hocanın oğlu Dedem Necmettin Okumuş’u kaybettik…

Halbu ki geleceğe dair programlar bile yapıyorduk Dedemle. Yaz gelecek o güzel coğrafya parçasına birlikte gidecek hasret giderecektik,ama nasıp değilmiş!

Dedeme ve kaybettiklerimize Allah rahmetiyle muamele etsin inşallah…

Yazın ortalarına doğru aslında köye Rize’ye gitme planım vardı ama amcaoğlu Hasan ve halaoğlu Hakan’ın oyununa geldim. Köye gitmek için plan yaparken,onlar kalkıp İzmir’e bana geldiler. İzmir ve civarının tarihi ve turistik yerlerini gezme isteklerine hayır diyemedim ve bu yıl ki memleket hasretini gidermek için gelecek yıllara gözümü diktim…

Bizim yürek yaramız “memleket hasreti” bunu en iyi kendimden biliyorum…

İki binli yıllara kadar gurbette ki Rizeliler gidemedikleri memleketlerine hasretlerini mektup yazarak telefon açarak dindirme yoluna gidiyorlardı.

Bugün iletişimin geldiği seviyenin nimetlerinden faydalanarak, gitmeseler de gidenlerin sosyal medya veya bire bir iletişime geçerek paylaştığı görsel malzemelerle hasretlerini dindirdiklerine şahit oluyoruz.

İnsanı yolculuğumuz, iç hallerimiz,duygu ve düşüncelerimiz bu yolla ne kadar tatmin edilebilirse ediliyor işte!

Ama ben bu yollarla da olsa hasret giderebilmemizi büyük bir nimet olarak görüyorum doğrusu. Tabii bire bir orda olmanın o güzellikleri terennüm etmenin yerini sanal paylaşımlar elbette tutmuyor ama olsun yine de bir köyün,yaylanın,derenin,ahşap bir yayla evinin görüntüsüne hemen ulaşabilmek yüreğimizde ki memleket hasretini dindirebiliyor…

Bunları ifade eden ben yinede nihayetin de şu görüşteyim tabii;

Bizim hasretimizi dindirecek, yüreğimizde ki memleket hasretini dindirecek, gurbette ki yalnızlıklarımıza yorgan olacak ve en nihayetinde, doğduğumuz toprakların yaşanmış ve yaşanılacak hikayelerinin devam etmesini sağlayacak alternatifler bulmamız gerekmektedir!..

Bugün için benim yazıp çizdiklerimin sizin için pek bir anlamı olmayabilir ama yarınlar da inanıyorum ki “biz nerede hata ettik” diyeceklerimizin sayısı hiç de az olmayacaktır!

Ülkemizin büyük şehirlerinde hayat mücadelesine devam eden biz Rizeliler bilmeliyiz ki ; hesapsız kitapsız boşalttığımız köylerimiz kaderlerine terk edilirse çocuklarımıza miras bırakacağız ata toprakları birilerinin iştahını daha kabartacaktır!

Rize gibi bir cennet köşesini sevmek her zaman ifade ettiğim gibi ondan ayrı kalanlar için yürek bedeli ödemek demektir!...

Ocak ayından itibaren sevgili anama her açtığım telefonda “anacığım bu sene nasipse köye geleceğim” dememe rağmen bu sözümü tutamadığımı söylemek isterim…

Hayat gailesi çok istememize rağmen bizi doğduğumuz topraklardan koparttığından bu yana hep bir hasretin içinde ömür tüketiyoruz.

Hepimizin ortak paydası bir gün Rize’de, doğduğumuz topraklarda buluşmak ama biz ne kadar yazıp çizsek de bu özlem hayat bulamıyor gerçek hayatta…

Buna rağmen içimizde ki  özlem yüreğimizde ki hasret penceresini hiçbir zaman kapatmayacaktır!..

Evet bu yıl Rizeme gidemedim,anamın gönlünü de edemedim…

Bu köşe aracılığıyla bir kez daha üzülerek ifade ediyorum ;

Benden selam söyleyin anama, yola daha bakmasın, bu yılda gelemedim köyüme!

Görüşmek üzere, Allah’a emanet olun…

Not; 53Rize Dergisinin son sayısında yayınlanan yazım. Fakat yazıyı dergiye yolladıktan sonra sevgili Anacığımın rahatsızlığı dolayısıyla memlekete gitmek zorunda kalmış olmam kaderin bir cilvesi oldu.